Hondenoppas voor
grote rassen!
Op zoek naar dagopvang of een vakantieplekje
voor je grote trouwe vriend?
Je vindt het binnenkort in Oostham (Limburg, België).
Hondenoppas in Limburg
Hondenoppas in Limburg
Liefje, ik wil een hondenoppas starten en daarvoor wil ik het huis verkopen.”
Dat waren begin 2024 mijn woorden tegen de echtgenoot. Met deze zin is de geboorte, of beter gezegd de zwangerschap van De Hondhaalmoeder, gestart.
Start van een nieuw avontuur
Nu moet je weten dat ik een hekel heb – dat is een understatement – aan verhuizen. Ik besef dat dit, na het lezen van dit verhaal, uiterst ongeloofwaardig overkomt. Daarom wens ik het toch even te benadrukken 😊. Het is namelijk zo dat we pas sinds oktober 2020 in het desbetreffende huis in Kwaadmechelen woonden. Na mijn scheiding (en dus een bijhorende verhuis) woonde ik sinds augustus 2019 met Rudy in Geel.
Zij die mij kennen, weten dat ik een schat van een echtgenoot heb. Dus gingen we vol goeie moed op zoek naar ‘het geschikte huis’. ’t Is te zeggen: ik ging op zoek en de echtgenoot gaf zijn akkoord (of niet-akkoord). Dat geschikte huis moest wel aan een berg voorwaarden voldoen, zoals daar zijn: een grote tuin, dichtbij PCB Solutions zodat manlief snel op het werk is en ik indien nodig ook snel daar ben. Liefst staat ook de stijl ons aan en oh, klein detail, valt het binnen budget. Makkie, toch 😊?
Touché!
Er zijn wel enkele huisjes de revue gepasseerd: het ene al wat meer geschikt dan het andere, maar veelal met dezelfde dilemma’s: ofwel een mooi (lees: instapklaar) huis met een (te) kleine tuin, ofwel een heerlijk groot perceel met een te verbouwen woning. En dat verbouwen, nee, dat zagen we niet zitten.
Op een mooie dag – ik leek haast verslaafd te zijn aan de gangbare immowebsites – kreeg ik een melding: er stond een nieuw huis online. En wat voor eentje!
“Liefje, dit moet je zien! Zal ik een bezichtiging regelen?” Ja, aan treuzelen en lanterfanten doen we niet, haha. En zo geschiede. De echtgenoot stond er sceptisch tegenover, want het huis in kwestie lag ver boven ons budget. “We gaan gewoon eens kijken,” was mijn redenering, “en dan zien we wel.” Dus wij naar Oostham.
Eerste keus
We bleken de eerste geïnteresseerden te zijn die het huis kwamen bezoeken. Het gevoel zat meteen goed! Maar we gingen niet op één paard wedden en zetten intussen onze missie verder: het perfecte huis vinden voor een *****-hondenoppas.
Toch kwamen we telkens opnieuw uit op dit huis. De tuin bleek groter, de ligging beter. Het werd dus hoog tijd om knopen door te hakken, temeer omdat ons huis sneller verkocht was dan verwacht (met dank aan een topmakelaar).
De Hondhaalmoeder in Oostham
Zoals je hopelijk weet, heb je in België een erkenning van Dierenwelzijn nodig om aan de slag te gaan als hondenoppas of -pension. Je dient een erkende opleiding te volgen en tal van documenten in te dienen, waaronder plannen van de ruimtes waar de dieren zullen verblijven. Dergelijke erkenning is dan ook adresgebonden.
Je voelt wellicht de bui al hangen… Dankzij de aankomende verhuis zou mijn erkenningsaanvraag immense vertraging oplopen…
Zij die mij kennen, weten dat ‘geduld’ niet bovenaan mijn competentielijstje staat 😊 dus vloog ik de voorbije maanden alvast volop in de voorbereidingen.
Een goeie voorbereiding is het halve werk
Eerst en vooral had De Hondhaalmoeder een facebook-pagina nodig. Facebookend Limburg en omstreken zou zo ontdekken dat er in het mooie bosrijke Ham een huiselijke hondenoppas zat aan te komen.
De website volgde al snel. Hopelijk heb je deze intussen al eens doorsnuffeld 😊.
Ook aan het huis zijn natuurlijk voorbereidingen en aanpassingen nodig geweest. De ruime tuin geeft de honden de ideale plek om te ravotten en te ontspannen. Intussen is de tuin opgedeeld in 4 stukken:
- Helemaal achteraan hebben we adoptiekippen gehuisvest. Don’t shop, adopt: waarom zou het enkel voor honden en katten gelden? Ook voor de kippen geldt: we gaan niet voor minder dan het beste. Onze 4 dames krijgen zo’n 1,5a ter beschikking.
- Het volgende en tevens grootste stuk van ongeveer 6 are is de ruime, interactieve speelzone. Het geeft me de mogelijkheid om de honden er in groep te laten spelen maar ook om één hond exclusiviteit te geven in deze ruimte. Er worden dan kleine snoepjes verstopt en… snuffelen maar!
- Het derde deel is onze “privé-tuin” van zo’n 5 are. Dit is een slecht gekozen woord, want in een kwalitatieve huiselijke hondenopvang lopen de honden natuurlijk ook hier vrij in en uit. Maar hey, ik moet het kunnen benoemen, toch?
- Tot slot is er naast het huis een kleine ruimte afgebakend die fungeert als sas. Op die manier worden de honden veilig en zonder teveel overbodige prikkels gebracht en opgehaald.
Wat mij betreft, volgen er nog tal van ingrepen om het voor de honden nòg luxueuzer, nòg aangenamer en nòg kwalitatiever te maken. Van zodra ik dat winnend EuroMillions-biljetje in handen heb, zal alles in een stroomversnelling komen 😉.
Binnenkijken bij De Hondhaalmoeder
Zin in dit nieuwe hoofdstuk
Om de erkenning rond te krijgen, wacht ik nog vol spanning op een bezoekje van Dierenwelzijn. Mits positieve evaluatie zullen zij mij het zo begeerde HK-nummer toekennen. Ik kijk dus héél erg uit naar het vervolg op deze blog: het ontvangen van dit certificaat.
In de tussentijd maak ik alvast graag kennis met mijn toekomstig publiek.
Zoek je kwalitatieve huiselijke opvang voor 2025? Vul dan alvast de intake in voor je lieve viervoeter. Zo kunnen we elkaar alvast leren kennen en kijken of er een match is.
Het ga je goed, Louis
Ik hoopte dat ie zou grommen… misschien zelfs zou bijten! Nee, dat natuurlijk niet, maar toch. Ik hoopte vurig dat hij op de één of andere manier zou laten merken: nee man, ik ga niet met je mee. Hoor je me? Ik ga NIET met je mee.
In de plaats daarvan begroet Louis zijn nieuwe baasje vriendelijk en enthousiast, zoals ie dat bij iedereen doet. Na een succesvolle wandeling en een tas koffie bij 30°, springt Louis bij D. in de auto alsof hij nooit anders heeft gekend.
Foster parents, oftewel pleeggezin voor asielhonden: het leek me wel wat. Zeker in de aanloop naar de opstart van De Hondhaalmoeder leek het me een fijne manier om “erin te komen” en tegelijk een goede daad te verrichten.
Als Berner Sennen-liefhebber in hart en nieren volg ik al enige tijd Stichting Charlotte’s Angels. Op een mooie dag zoeken zij “een ervaren opvanggezin regio Mol, België”. Ja, de regio zat alvast goed. Die ervaring, dat is voor interpretatie vatbaar. Ik heb weliswaar al m’n hele leven honden, ook rugzakhonden, maar pleeggezin… Nee, dat is nieuw voor me.
Na een gesprek en het ondertekenen van een contract mag ik uiteindelijk opvanggezin zijn voor Louis. Spannend!
Op 18 mei 2024 is het zover: mijn “pleeghond” wordt gebracht: een Berner Sennenreu van net 2 jaar. Hij zou in niet zo’n fraaie omstandigheden hebben geleefd. Geen nood makker: wij gaan je hier een *****-verblijf geven tot je een forever home hebt gevonden!
Zo gezegd, zo gedaan. Louis bloeit al snel open tot een ontzettend lieve, knuffelige, opdringerige en uiteraard eigenwijze Berner. Hij wordt al snel beste maatjes met onze Oona. Er volgen tal van wandelingen en worsteltoernooien tussen die twee, om nadien dan heerlijk naast elkaar neer te ploffen op de koude vloer. Waarom zou je immers op een warm, zacht kussen gaan liggen als er ook een harde, koude vloer ter beschikking is? De aanvankelijk miserabele conditie van Louis gaat met grote stappen vooruit.
Piepspeeltjes vindt Louis het einde! Hij verbant er menig naar de eeuwige jachtvelden want weinig speelgoed is bestand tegen de kaken en het enthousiasme van Louis.
Louis wordt al snel “part of the family”. Hij vindt zijn plekje binnen de roedel en leert de do’s en dont’s die in ons gezin gelden. Zelfs onze kleinste roedelleden Zazou en Wizzel weten deze Grote Vriendelijke Reus gaandeweg te waarderen. Sterker nog: hij sluit warempel vriendschap met de 2 poezen! We vermoeden dat Louis in het verleden nooit poezen heeft gezien. Aanvankelijk worden onze snorrende vrienden overenthousiast begroet, hetgeen duidelijk niet gewaardeerd wordt. Maar de weken verstrijken en Louis leerde met scha en schande dat een rustige benadering betere resultaten opleverde.
Een andere fascinatie van Louis zijn kippen. Daar kan hij minutenlang erg geboeid naar kijken, weliswaar van achter een omheining. De kippen in kwestie zijn honden gewend, dus die keuvelen rustig verder terwijl onze grote beer geïnteresseerd toekijkt.
Je ziet: in een mum van tijd wordt Louis onze perfecte metgezel.
Maar we zijn tenslotte opvanggezin en geen adoptiegezin. Rationeel besef ik heus wel dat we een tijdelijke halte zijn voor Louis. Maar toch…
In juli 2024 is het zover: Louis komt officieel ter adoptie.
“Louis blijft gewoon hier!” schreeuwt het hart.
“Het is nu écht niet het juiste moment,” sust de hersencel.
Tot enkele minuten voor z’n vertrek woedt deze oorlog in m’n hoofd, die al weken aan de gang is. Met een nakende verhuis en de opstart van een huiselijke hondenoppas zou een extra hond écht geen slim idee zijn. Tot zover de ratio.
Die dag neem ik mezelf voor: “Als D. ‘m om wat voor reden ook niet meeneemt, blijft Louis hier en zie ik wel hoe ik alles regel. Desnoods moet de hondenoppas maar even worden uitgesteld.” Op dat moment ben ik van mening dat de echtgenoot maar even m’n gedachten moet kunnen lezen en deze bovendien zonder meer zal accepteren.
Die bewuste vrijdagochtend, een snikhete dag in juli 2024, loop ik snotterend m’n to do list af te werken. Nee, ik ben niet verkouden. Vandaag wordt Louis opgehaald door z’n nieuwe baasje.
Honderden rampscenario ’s schieten die ochtend door m’n verwarde hoofd: gaat Louis wel gelukkig zijn in het nieuwe gezin? Gaat hij de juiste opvoeding krijgen? Zal hij ons of Oona niet gaan zoeken? Zal hij ons missen? Misschien denkt hij wel dat we ‘m niet meer willen…
Terwijl de tranen over m’n wangen stromen tijdens het schrijven van dit relaas, ligt onze mooie beer naast me, knauwend op z’n nylabone, zich niet bewust van wat zich in de zeer nabije toekomst zal afspelen.
Ik kan ‘m niet voorbereiden op wat komen gaat, ik kan ‘m niet uitleggen dat hij naar een nieuwe thuis gaat waar een gouden mandje – of in dit geval: mand – op ‘m wacht. Dat maakt me intens verdrietig en machteloos. Het gemis dat voor mij ondraaglijk zal zijn na z’n vertrek is in dit verhaal totaal ondergeschikt. Maar een hond zien vertrekken die je op dat moment vol verwarring aankijkt… Dan breekt m’n hondenmoederhart.
Intussen is Louis in zijn nieuwe thuis en stelt hij het geweldig. De rubberen piepkip die hij van z’n nieuwe baasje had gekregen, kende een uitzonderlijke levensduur van maar liefst 2 minuten. Na diens tragische dood was het daarom tijd voor een heerlijk dutje, chill, alsof hij er al jaren woont.
Alles wijst op het feit dat Louis zijn gouden mandje, zijn forever home heeft gevonden. Wat wil je als opvanggezin nog meer!
En toch…
Toch kan ik niet stoppen met huilen. Alles wat me aan hem doet denken, doet me opnieuw breken. Over ‘m spreken zonder in tranen uit te barsten, lukt nog steeds niet. Het is een rouwproces, op de één of andere manier.
Toch zou ik het morgen opnieuw doen.
Nee, niet letterlijk morgen. Eerst verhuizen.
Maar dan…
Dan mag m’n hart opnieuw gevuld worden met oneindig veel Bernerliefde om na onbepaalde duur opnieuw aan diggelen te worden gegooid als hij/zij klaar is voor een forever home.
Tijd zal hopelijk de wonden helen. De komst van toffe vakantiegangers binnenkort zal het gemis doen vervagen en plaats maken voor dankbare herinneringen.
Komt jouw Berner of andere grote viervoeter ook graag op vakantie? Contacteer me dan snel voor meer info en een vrijblijvende kennismaking.