In 2008 vond ik Faith – aanvankelijk ‘Beethoven’ – op 2dehands.be. Men zocht een nieuw gezin voor Faith want ‘de kinderen hadden er geen interesse meer in’. Faith zat 24/7 in een hok, kreeg eten en drinken en klaar.

Bij ons leefde Faith – niet gecastreerd – gedurende 4 jaar samen met Luna en Jana, zijn ‘harem’. Faith is maar liefst 12 jaar geworden en wat ben ik blij dat ik ‘m nog 4 heerlijke, zorgeloze, gelukkige jaren heb kunnen geven!

Adopt, don’t shop!

In 2005 adopteerde ik Loebas uit het asiel van Sint Truiden. Loebas kende een triest verleden van misehandeling en verwaarlozing, dus veel liefde en geduld waren des te meer bij hem aan de orde.

Omwille van Loebas’ verlatingsangst en onzeker gedrag volgde snel Jana, uit het asiel van Aarschot. In al die jaren heeft Loebas zich steeds erg aan Jana opgetrokken. Hij ontpopte zich als een lieve, zachtaardige en op zijn manier gelukkige hond.

Loebas was mijn allereerste eigen adoptiehond en met stip één van mijn meest speciale honden ooit. Net zoals elke hond zal hij voor altijd een speciaal plekje in m’n hart hebben. Maar met sommige honden heb je toch net die iets specialere band, en met Loebas was dat het geval.

Luna kwam uit de Oost-Europese broodfok. Ze werd aangekocht door een advocaat, voor de kinderen… Na amper enkele maanden deed het gezin enkele schokkende ontdekkingen: “Een Sint Bernard kwijlt en eet een kilo per dag. Een hond vraagt aandacht en moet uitgelaten worden.”

Het resultaat laat zich raden: Luna belandde in het asiel. Ze was amper 6 maanden oud.

Samen met Jana en Faith vormde ze gedurende 2,5 jaar onze Sint Bernard-roedel.

Helaas is Luna op amper 3-jarige leeftijd overleden. De dierenarts heeft nooit kunnen achterhalen wat de exacte reden was, hetgeen helaas schering en inslag is bij broodfok.

Ik ben blij dat ik haar toch een gelukkig hondenleven heb kunnen geven, al was het veel te kort.

Ook Athos was het resultaat van pure broodfok.

Ik was destijds, in 2012 vrijwilliger in een Lommels dierenasiel en ben ‘m mee in beslag gaan nemen bij de betreffende broodfokker.

2 jaar lang had ik een droom van een Duitse Herder: knap, intelligent en bovenal ontzettend lief voor alles en iedereen. De bal was z’n grootste vriend en dat zal ik geweten hebben. Moe, ziek of hondenweer: niks kon beletten dat hij zijn dagelijkse ‘balmomenten’ had.

Na problemen met de heupen en het spijsverteringsstelsel trad na 2 jaar ook een (genetisch bepaalde) blindheid op, hetgeen Athos’ karakter helemaal veranderde. Uiteindelijk heeft de dierenarts hem op 27 januari 2014, op de leeftijd van 2 jaar en 1 week, uit z’n lijden verlost.

Vaarwel knappe man. Run free hierboven.

Mitsy leefde samen met Loebas en Jana.

Na Loebas’ overlijden waren Mitsy en Jana twee handen op één buik.

Echter veranderde dit compleet na een verhuis. De dames zijn beginnen vechten op leven en dood. We hebben nooit kunnen achterhalen waarom.

Uiteindelijk hebben we er in het belang van beide honden voor gekozen om haar te herplaatsen. Ze is destijds ergens in Duitsland gaan wonen. 

Bruce adopteerden we in 2009 uit een Waals asiel. Hij heette Chichou en was toen 3 jaar.

Al bij de eerste aanblik wisten we dat Chichou niet de meest passende naam was voor dit karaktertje :-). Hij werd daarom omgedoopt tot Bruce: een krachtige, stoere naam, passend bij dit mannetje.

Wat hebben we genoten van deze eigenzinnige brompot! Maar hij deed geen vlieg kwaad, integendeel. Poezen waren zijn beste vrienden.

Op de ochtend van 14/01/2017 vond ik onze man beneden, overleden in z’n mandje.

Dank voor de prachtige tijd samen, lieve jongen, en dank aan dierencrematorium Adio voor de ontzettend goeie service en de manier waarop jullie me destijds hebben opgevangen.

Oona was de Duitse Herder die niemand wilde en die niet oud zou worden…

Dus was Oona de hond die ik uit het asiel haalde.

Ze bleek degeneratieve myelopathie te hebben. Moeilijk woord voor een enge ziekte waardoor ze een raar loopje had en evenwichtsproblemen had. Maarverder was Oona de perfecte hond: liever dan lief én de partner in crime van Max.

Na mijn scheiding in 2019 is Oona dan ook samen met Max bij mijn ex-ùan blijven wonen, waar ze tot op de laatste dag hun heerlijke luxeleven hebben geleid. Op dat moment was Oona 8 jaar.

Max kwam in oktober 2008 bij ons wonen. Hij was nog een pup en moest weg ‘omdat hij dingen kapot beet’. Ja, als ik de hele dag alleen in een garage zou moeten zitten, zou ik wellicht ook dingen kapot bijten…

Dat gezegd zijnde: Max was met voorsprong de grootste clown van de hele roedel. Lief, slim, behandig en vooral: je kon er niet lang kwaad op zijn. Kattenkwaad uithalen was z’n lang leven, maar met die guitige blik van ‘m, wond hij je steeds weer om zijn behandige pootje 🙂

Hij en Oona waren onafscheidelijk, dus is ook hij na mijn scheiding in 2019 bij mijn ex-man blijven wonen.

Ook Indy was een ‘specialleke’. Ze kwam eveneens uit de broodfok.

Indy heeft mij gekozen in het asiel en niet omgekeerd. Sindsdien waren we onafscheidelijk en vergezelde ze me waar mogelijk.

In die tijd leerde ik autorijden en Indy vergezelde me bij elke kilometer. Wat een lief, speciaal meisje was ze toch. Hoewel ik een hekel heb aan autorijden, heeft ze die helse leermomenten toch een pak aangenamer gemaakt.

Bedankt lieve schat, om gedurende 2 jaar een waardevol stukje in mijn leven te zijn.