Ik hoopte dat ie zou grommen… misschien zelfs zou bijten! Nee, dat natuurlijk niet, maar toch. Ik hoopte vurig dat hij op de één of andere manier zou laten merken: nee man, ik ga niet met je mee. Hoor je me? Ik ga NIET met je mee.
In de plaats daarvan begroet Louis zijn nieuwe baasje vriendelijk en enthousiast, zoals ie dat bij iedereen doet. Na een succesvolle wandeling en een tas koffie bij 30°, springt Louis bij D. in de auto alsof hij nooit anders heeft gekend.
Foster parents, oftewel pleeggezin voor asielhonden: het leek me wel wat. Zeker in de aanloop naar de opstart van De Hondhaalmoeder leek het me een fijne manier om “erin te komen” en tegelijk een goede daad te verrichten.
Als Berner Sennen-liefhebber in hart en nieren volg ik al enige tijd Stichting Charlotte’s Angels. Op een mooie dag zoeken zij “een ervaren opvanggezin regio Mol, België”. Ja, de regio zat alvast goed. Die ervaring, dat is voor interpretatie vatbaar. Ik heb weliswaar al m’n hele leven honden, ook rugzakhonden, maar pleeggezin… Nee, dat is nieuw voor me.
Na een gesprek en het ondertekenen van een contract mag ik uiteindelijk opvanggezin zijn voor Louis. Spannend!
Op 18 mei 2024 is het zover: mijn “pleeghond” wordt gebracht: een Berner Sennenreu van net 2 jaar. Hij zou in niet zo’n fraaie omstandigheden hebben geleefd. Geen nood makker: wij gaan je hier een *****-verblijf geven tot je een forever home hebt gevonden!
Zo gezegd, zo gedaan. Louis bloeit al snel open tot een ontzettend lieve, knuffelige, opdringerige en uiteraard eigenwijze Berner. Hij wordt al snel beste maatjes met onze Oona. Er volgen tal van wandelingen en worsteltoernooien tussen die twee, om nadien dan heerlijk naast elkaar neer te ploffen op de koude vloer. Waarom zou je immers op een warm, zacht kussen gaan liggen als er ook een harde, koude vloer ter beschikking is? De aanvankelijk miserabele conditie van Louis gaat met grote stappen vooruit.
Piepspeeltjes vindt Louis het einde! Hij verbant er menig naar de eeuwige jachtvelden want weinig speelgoed is bestand tegen de kaken en het enthousiasme van Louis.
Louis wordt al snel “part of the family”. Hij vindt zijn plekje binnen de roedel en leert de do’s en dont’s die in ons gezin gelden. Zelfs onze kleinste roedelleden Zazou en Wizzel weten deze Grote Vriendelijke Reus gaandeweg te waarderen. Sterker nog: hij sluit warempel vriendschap met de 2 poezen! We vermoeden dat Louis in het verleden nooit poezen heeft gezien. Aanvankelijk worden onze snorrende vrienden overenthousiast begroet, hetgeen duidelijk niet gewaardeerd wordt. Maar de weken verstrijken en Louis leerde met scha en schande dat een rustige benadering betere resultaten opleverde.
Een andere fascinatie van Louis zijn kippen. Daar kan hij minutenlang erg geboeid naar kijken, weliswaar van achter een omheining. De kippen in kwestie zijn honden gewend, dus die keuvelen rustig verder terwijl onze grote beer geïnteresseerd toekijkt.
Je ziet: in een mum van tijd wordt Louis onze perfecte metgezel.
Maar we zijn tenslotte opvanggezin en geen adoptiegezin. Rationeel besef ik heus wel dat we een tijdelijke halte zijn voor Louis. Maar toch…
In juli 2024 is het zover: Louis komt officieel ter adoptie.
“Louis blijft gewoon hier!” schreeuwt het hart.
“Het is nu écht niet het juiste moment,” sust de hersencel.
Tot enkele minuten voor z’n vertrek woedt deze oorlog in m’n hoofd, die al weken aan de gang is. Met een nakende verhuis en de opstart van een huiselijke hondenoppas zou een extra hond écht geen slim idee zijn. Tot zover de ratio.
Die dag neem ik mezelf voor: “Als D. ‘m om wat voor reden ook niet meeneemt, blijft Louis hier en zie ik wel hoe ik alles regel. Desnoods moet de hondenoppas maar even worden uitgesteld.” Op dat moment ben ik van mening dat de echtgenoot maar even m’n gedachten moet kunnen lezen en deze bovendien zonder meer zal accepteren.
Die bewuste vrijdagochtend, een snikhete dag in juli 2024, loop ik snotterend m’n to do list af te werken. Nee, ik ben niet verkouden. Vandaag wordt Louis opgehaald door z’n nieuwe baasje.
Honderden rampscenario ’s schieten die ochtend door m’n verwarde hoofd: gaat Louis wel gelukkig zijn in het nieuwe gezin? Gaat hij de juiste opvoeding krijgen? Zal hij ons of Oona niet gaan zoeken? Zal hij ons missen? Misschien denkt hij wel dat we ‘m niet meer willen…
Terwijl de tranen over m’n wangen stromen tijdens het schrijven van dit relaas, ligt onze mooie beer naast me, knauwend op z’n nylabone, zich niet bewust van wat zich in de zeer nabije toekomst zal afspelen.
Ik kan ‘m niet voorbereiden op wat komen gaat, ik kan ‘m niet uitleggen dat hij naar een nieuwe thuis gaat waar een gouden mandje – of in dit geval: mand – op ‘m wacht. Dat maakt me intens verdrietig en machteloos. Het gemis dat voor mij ondraaglijk zal zijn na z’n vertrek is in dit verhaal totaal ondergeschikt. Maar een hond zien vertrekken die je op dat moment vol verwarring aankijkt… Dan breekt m’n hondenmoederhart.
Intussen is Louis in zijn nieuwe thuis en stelt hij het geweldig. De rubberen piepkip die hij van z’n nieuwe baasje had gekregen, kende een uitzonderlijke levensduur van maar liefst 2 minuten. Na diens tragische dood was het daarom tijd voor een heerlijk dutje, chill, alsof hij er al jaren woont.
Alles wijst op het feit dat Louis zijn gouden mandje, zijn forever home heeft gevonden. Wat wil je als opvanggezin nog meer!
En toch…
Toch kan ik niet stoppen met huilen. Alles wat me aan hem doet denken, doet me opnieuw breken. Over ‘m spreken zonder in tranen uit te barsten, lukt nog steeds niet. Het is een rouwproces, op de één of andere manier.
Toch zou ik het morgen opnieuw doen.
Nee, niet letterlijk morgen. Eerst verhuizen.
Maar dan…
Dan mag m’n hart opnieuw gevuld worden met oneindig veel Bernerliefde om na onbepaalde duur opnieuw aan diggelen te worden gegooid als hij/zij klaar is voor een forever home.
Tijd zal hopelijk de wonden helen. De komst van toffe vakantiegangers binnenkort zal het gemis doen vervagen en plaats maken voor dankbare herinneringen.
Komt jouw Berner of andere grote viervoeter ook graag op vakantie? Contacteer me dan snel voor meer info en een vrijblijvende kennismaking.